Lechu - litości!
Bo stracisz na jakości,
Zważywszy jednak Twe zasługi dla ludzkości...
Naści:
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Czwarty dzień (początek) - "Aby do domu".
Przez sen czuję, że jakaś wilgoć zakradła się do śpiwora. Mokro!
Cholera, deszcz wali o ścianki namiotu. Próbuję koło głowy namacać czołówkę. Qr..! Co to za kałuża?
Przy światełku robię przegląd sytuacji. Niewesoło. Wszędzie woda. Polar-poduszka od spodu ocieka wodą. Całe szczęście, że pod karimatą ułożyłem dla wyrównania i miękkości sporo rzeczy. Gdyby nie to, już bym pływał na całego. Awaryjna plandeka też tam jest. Miała mnie ratować, gdyby niesprawdzony namiot – francuski wynalazek, do tego wiekowy – zawiódł. Co tu robić? Przecież wyjąć jej nie mogę, śpiwór zaraz by przemókł. A puch nie lubi wody, oj nie lubi! Chyba niewiele mogę zdziałać. Senność przeważa.
Pocieszając się, że skoro pada, to lepiej będzie się płynęło, podkurczam nogi i próbuję zasnąć korzystając z tego, iż jeszcze mi ciepło w tej wilgoci. Ale nie ma lekko - deszcz czyni spory harmider. W końcu zapadam w półsen i trwam tak do końca ulewy. A gdy ostatecznie się ucisza, dobrze po ósmej, łapię drzemkę chcąc zrekompensować zarwaną noc. Skurczona pozycja i wilgoć nie dają jednak wypoczynku.
Wreszcie się zwlekam. Późno jest. A tu oprócz normalnego obrządku dochodzi wybieranie wody z kajaka. Sporo jej nałapał.
Podczas śniadania niebo się przeciera. Pakowaniu maneli przyświeca Słońce. Jak na złość – ja się zdążyłem przebrać w suche, ciepłe ciuchy, a teraz przed wodowaniem znowu trzeba się rozebrać, bo robi się gorąco.
Dochodzi 11-ta gdy wreszcie schodzę na wodę. Nie rokuje to dobrze dzisiejszym planom. A plan jest prosty - dopłynąć do domu, na mój 246. km Warty, czyli do ul. Hetmańskiej, przy której koczuję od lat.
Ruszam.
Jak przewidywałem – kanał się zmienia. Robi się węższy i płytszy niż dotychczas. Brzegi koszone dawno, pojawia się roślinność wodna w korycie. Gdy staje się całkiem płytki sytuację ratuje mała bobrowa tamka. Trzyma trochę wody, powyżej znów można wiosłować swobodniej.
Jakiś pień leży w poprzek. Nieszczęśliwie - ani go górą, ani dołem - znów wysiadanie. I niedaleko jaz. Potężny jak wszystkie. Piętrzenie maleńkie, ale bokiem dobić nie pozwala, głębokość wyklucza wysiadanie do wody. Więc taszczę kajak stromo pod górę, na wał. Słoneczko przygrzewa, pot kapie, a kości stękają.
Powyżej jazu coraz więcej roślinności. Miejscami od brzegu do brzegu. Pałka wodna po bokach, a miedzy nimi świeża zieleń roślin wodnych. Pojawiają się też pływające wyspy perzu. Hydroponiczna uprawa, ciekawe zjawisko! Świeża, gęsta, wysoka na 30-40 cm trawa w pięknym odcieniu nad powierzchnią, a pod wodą prawie tyle samo czystych, splątanych kłączy. Całość sprężysta jak materac.
Biorę je rozpędem przytapiając nieco. Kłopot tylko w tym, że coraz trudniej operować wiosłem. Wolnej wody jest często na szerokość kajaka, młócę więc między tatarakami i pałkami, albo po nich. Jeśli rozpęd był za słaby trzeba chwytać za rośliny. Próbuję różnych sposobów. Czasami udaje się rozkawałkować pływającą wyspę, czasami przytopić i przepchnąć. Problem w tym, że spotykam ich coraz więcej, i coraz większe. Na trzymetrową rozpęd już nie działa. Kajak grzęźnie przymilnie obejmowany przez miękkie runo.
Kanał zmienia się w bagienną łąkę. Wody widać niewiele.
Około 15-tej dociera do mnie, że w ten sposób daleko dzisiaj nie zapłynę. 4 godziny mijają, a ja oddaliłem się od miejsca noclegu o 5 km? Z zieloną zwałką przegrywam na czas. Trzeba się wycofać z tej walki i rozwinąć na lądzie Eltechową wunderwaffe. Dookoła gorąc, a ja znowu targam kajak po skarpie.
Uff! Mam szczęście! Górą biegnie droga! Nie wylądowałem w lesie. Wyrzucam z luków bagaże, części wózka, taśmy. Zlatują się muchy. Muszę pachnieć ponętnie! Wózek dopasowany do kanady jest nieco za szeroki. Wypełniam wolne przestrzenie po bokach kamizelką i kawałkiem pianki, podkładam pod oś złożoną wielokrotnie karimatę, i po oplątaniu wszystkiego pasami jestem gotów zmienić się w muła. Wprawdzie kamizelka trze trochę o oponę, ale kilkaset metrów przejechałem zanim zwężający się za kokpitem tył kajaka wyślizgnął się z objęć nierdzewki. Cóż.. trochę odsapnę…
Drugie mocowanie wychodzi dużo lepiej. Nie przejmując się wiotką skorupą dociągam pasy na maksa. Żeby jeszcze było za co złapać na dziobie… Niestety kajak nie ma żadnego uchwytu, a jak tu ciągnąć za te obłości? Dłonie omdlewają od ponawianego ciągle chwytu. Mocuję wiosło do pasków przedniego luku i dzięki temu mam użyteczny dyszel. Uff!.. Teraz można podróżować! Muchy precz!
Droga (szlak rowerowy zresztą) ciągnie się prosto wzdłuż kanału. Z przeciwka jedzie auto. Staje nieopodal. Pomału dochodzę do niego. Na zielono ubrana kobieta ogląda coś w lesie. Zaciekawia ją niecodzienny widok. Nadjeżdża drugi pojazd z leśniczym we własnej osobie. Podpytuję o najkrótszą drogę, bo na mapie nie wygląda to wesoło. Kanał biegnie po łuku i zostało z 5-6 km, ale żeby dotrzeć do jego końca zaznaczonymi na mapie drogami trzeba nieźle pozygzakować i zrobić dużo więcej, niekoniecznie po asfalcie.
Okazuje się, że leśniczy też interesował się kiedyś turystyką wodną. Idea pożenienia rowera z kajakiem chodziła mu po głowie. Gadamy o tym (i mnie się kiedyś w ten temat wdepnąć przydarzyło), gdy nagle - olśnienie! Może zna kogoś kto by mnie przerzucił pod Kościan?
Jeden telefon załatwił sprawę. Czystości stylu można żałować, ale już o 16-tej wodowałem się na Kanale Mosińskim. Hmm… Czy aby słowo „już” jest tu odpowiednim? Już o 16-tej zaczynam czterdziestoparokilometrową trasę??
Tym niemniej fart był. Gdyby nie przypadkowe spotkanie i znajomości leśniczego tarabaniłbym się do wody pewnie do wieczora. A tak, pełen zadowolenia (i uboższy o 5 dyszek), jeszcze nie tracę nadziei na nocleg w Poznaniu
.
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
przyjmuję, że zostało mi odpuszczone 
