Obrończyni "dmuchańców", fanatyczka Heliosa... dwa tygodnie temu zadebiutowała w polietylenowej Katanie na Kamiennej. Chyba się spodobało, skoro padła propozycja dalszej eksploracji owej rzeki. Hm, powiedziało się "A", to trzeba powiedzieć i "B". Cóż mogłem zaproponować? Mnie ta rzeka (cała), oczarowała już dawno. Teraz jako nieformalny organizator spływu miałem trudny orzech do zgryzienia. Który odcinek wybrać? Logistyka najłatwiejsza w okolicach rodzinnych Starachowic, ale rzeka już taka łatwa tu nie jest. Czy na drugi raz, w tak krótkiej jedynce, nie będzie zbyt uciążliwa? Determinacja Magdy była jednak tak duża, że nie było mowy o wycofaniu się z tego pomysłu. A więc we wtorek robię krótki zwiad, wody jak na lekarstwo. Dobrze, może kajak lekko ucierpi, ale będzie łatwiej. Ja popłynę Pointerem, najwyżej na bystrzach go jakoś przeciągnę po kamieniach. Umawiamy się na sobotę. Mam odebrać Magę w Skarżysku i... i tu dopiero zaczęły się bystrza. Miała być woda, i była. A dokładnie płyn z układu chłodzenia w moim aucie. Pęknięty wąż. Zestaw do naprawy Sevylorów załatwił sprawę. Lekko spóźniony ruszam, ale sąsiad też ruszał. I tak obaj ruszając, spotykamy się w połowie wyjazdu z mojego podwórka. Skutek: urwany tylny zderzak w moim aucie i rozbite drzwi i błotnik w aucie sąsiada. U mnie sprawę pobieżnie załatwił blachowkręt. Jadę. Już bez przygód spotykamy się w Skarżysku i bez zbędnych ceregieli jedziemy na start, który zaplanowany był tuż za tamą na zalewie "Pasternik" w Starachowicach.
Jest chłodno, ciemne chmury, deszcz wisi w powietrzu. Jesteśmy nad rzeką, a ja nie mogę uwierzyć własnym oczom. Jest woda!!! Duuużo wody!!! Skąd? Nie wiem, ale jest, i nie wygląda na to, żeby były w kajakach nudy. Po tych wszystkich mniej miłych przygodach jednak odwrotu nie ma. Szybko szykujemy kajaki, palę ostatniego papierosa na suchym lądzie i... nie do wiary! W Pointerze uchodzi z lewej komory powietrze. Czy coś jeszcze stanie na przeszkodzie? Nie, nie poddajemy się. Popłynę! Pompka w zaworze, najwyżej będę dopompowywał co jakiś czas komorę na wodzie. Chęć pokazania lokalnej rzeki jest tak duża, że jedna komora mnie nie powstrzyma. Schodzimy na wodę.
Fot. MAGA
Znam ten fragment Kamiennej na pamięć, ale przy takim stanie wody to nie będzie "bułka z masłem". Nurt rwie dosyć mocno, będzie jeden próg i sporo bystrz. Kilka machnięć wiosłami i witamy się z pierwszymi bystrzami,
betonowymi brzegami oraz kamieniami.
Próg wodny, znam go dobrze, odwoju za nim nie ma, ale dla Magdy to będzie pierwszy taki skok w jedynce. Szum przelewającej się wody, kilka rad i ...poszła!! Jeszcze jakieś 100 metrowe bystrze za progiem i chwila na ochłonięcie. "Nie taki wilk straszny", dajemy radę. Zabawa się rozkręca. Przepływamy pod mostami,
kolejne bystrza, kamieniste uskoki, szybsze i wolniejsze odcinki. Maga z Kataną znajdują wspólny język. Najlepsze zostawię na deser.
A więc uregulowany "miejski" odcinek spłynięty bez ofiar. Do ujścia Młynówki płyniemy powoli, delektując się przyrodą.
Nieśmiało wychodzi słońce, robi się zielono.
Momentami trudno uwierzyć, że administracyjnie to nadal Starachowice.
Z letargu budzi nas stukot kół przejeżdżającego nieopodal pociągu.
Po chwili powraca cisza.
Kolejne dwa, może trzy kilometry są piękne,
ale wiem że dalej będzie jeszcze ładniej.
Tylko wcześniej dosyć trudny, szybki odcinek, z kilkoma długimi bystrzami, kamieniami nad wodą i rwącym nurtem. Most na ul. Lempego to brama do owej krainy 1000 i 1 bystrza.
Płynę pierwszy. Szybko, bardzo szybko, za uskokami czy też bystrzami ustawiam się w cofce i czekam na Magdę. Patrzę, ale co tam, Ona już płynie jak po swoje. Szum wody i nurt, fale czy też głazy nie robią już problemu, a wręcz sprawiają frajdę.
Super, trochę się obawiałem jej reakcji. I tak przez jakiś kilometr rzeka leci na łeb na szyję! Bystrze,
spokojniej, i zza zakrętu dochodzący szum kolejnej przeszkody. Wszystkie spływamy bez przygód z uśmiechami na twarzach. Po ostatnim skoku
zaczyna się według mnie jeden z najbardziej malowniczych odcinków Kamiennej.
Cicho, rzeka spokojna, zielono, czerwono, gdzieniegdzie żółto.
Na brzegach pełna paleta barw.
Krótki postój na uzupełnienie kalorii i ruszamy dalej.
Taki bajkowy klimat utrzymuje się do mostu w Dziurowie.
Za nim zaczyna się rozlewisko. Wody mniej, ale spokojnie da się płynąć.
Zielono na wodzie. Sporo trzcin i innych roślin.
Mnóstwo kaczek, są czaple (siwe i jedna biała),
Fot.MAGA
łabędzie.
Jest świetnie. Nieco rozluźniamy szyk, i każde na swoją rękę, łapie i chłonie te widoki. Spotykamy się ponownie, przy moście w Stykowie.
Przed nami 5 kilometrowy odcinek zalewu. Zaczynamy powoli też spoglądać na zegarki, gdyż jeszcze muszę zdążyć na pociąg, aby wrócić po samochód. Wiatru szczęśliwie nie ma, ale i słońce zaczyna się chować za chmurami. Płyniemy, może nie wyścigowo, ale trzymamy dosyć szybkie tempo.
Na zalewie ruch. Jacyś motorowodniacy. Staramy się ich ominąć jak najdalej, chowamy się za wyspą, mniej więcej w połowie zalewu. To na nic, zmieniają swój kurs i celowo przepływają wokół nas. Fale, fale i jeszcze raz fale. Skaczemy z jednej na drugą, pomstując pod nosami. Oddalamy się jak najszybciej. Kilometr dalej nam odpuszczają i znowu wraca spokój.
Spotykamy kolejnych wodniaków, Ci już bardziej cywilizowani, pozdrawiające Ahoj, i ruszamy dalej swoim kursem.
Z oddali już widać konstrukcję tamy kończącej zalew.
Fot. MAGA
Lądujemy przy lewym brzegu. Klarujemy łajby, pakujemy zabawki i powoli podsumowujemy dzień.
Było naprawdę miło. Były momenty wymagające, były i spokojniejsze, było kawałek miasta, było i dziko, zielono, cicho, pięknie. Było czarujące rozlewisko przed zalewem, było na koniec 5 kilometrów zalewu, który w naszych kajakach dał się odczuć w rękach. Wszystko przepłynięte, myślę że to nie jest ostatnie słowo Magi na Kamiennej. Jeszcze wiele pięknych kilometrów do odkrycia. Dziękuję za spływ. Do zobaczenia na szlaku.
PS.
Osobne podziękowania dla Prusa, za... On wie za co. Jeszcze raz dzięki.
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
