Miałem sobie darować powielanie relacji, ale rzeka z gatunku "jest raz na kilka lat" więc warto się podzielić.
Ciągle płaczemy, że mało wody. Ten weekend zapowiadał jej nadmiar. Cały tydzień śledziliśmy co się dzieje z poziomem rzek. Osobiście patrzyłem co dzień w niebo i wymodliłem dodatkowo jeszcze trochę deszczu. Grzechem byłoby z tych dobroci nie skorzystać. Padały różne pomysły. Na ogół dosyć ekstremalne. Ostatecznie postanowiliśmy spłynąć Psarkę. Tomek (TEGIE) w sobotę wykonał mały rekonesans. Wody powinno starczyć. Dodatkowo na bieżąco miałem informacje od Wojtka (BĄBEL), co się dzieje z rzeką w Bodzentynie. Z rzeką... Hm, Wikipedia nazywa ją strugą. Ruszamy więc z Tomkiem w niedzielny poranek. Najpierw meldujemy się na zakładanej mecie. Piękne okolice, most, w dole Świślina.
Dołącza Artur i razem jedziemy do Bodzentyna. Tam spotykamy się z czwartym do brydża - Wojtkiem (BĄBEL). Mogliśmy zacząć ze 400 metrów wyżej, ale uznaliśmy, że i most na ul. Żeromskiego będzie odpowiednim miejscem. Szykujemy kajaki i na wodę.
Wojtek zostaje na lądzie i zabezpiecza całe przedsięwzięcie z brzegów, mostów i skąd tylko to możliwe. Nic, totalnie nic o tej Psarce nie wiemy. Pewnie byliśmy tam kajakarskimi pionierami.
Pewnie też natura nieprędko będzie tak współpracować, aby zapewnić tam cokolwiek wody pod kilem. A sama struga? Początek przypomina Pokrzywiankę. Wąsko, kilka drzew, mnóstwo śmieci.
Po może 200 metrach było jasne, że od Starachowic jesteśmy naprawdę blisko. Kładka z podwozia Stara. Trochę kłopotliwa, lecz wszyscy dajemy jej radę.
Dalej kilka meandrów, mostek,
znowu śmieci i ... Bąbel. Na lewym brzegu. Fotografuje, podpowiada.
Woda zwalnia i wpływamy na mały zalewik w Bodzentynie zakończony zastawką. Pierwsza przenoska.
Chłopaki ciągną kajaki kilkanaście metrów dalej, ja postanawiam wodować się zaraz za zakładką i urozmaicić sobie czas spłynięciem niewielkiej kaskady czy czegoś takiego. Fajnie.
Po prawym brzegu, na wysokim wzniesieniu ruiny zamku.
W dole my i płycizny. Ładny fragment.
Zadrzewiony, dziki ale dosyć płytki. Trochę trzemy po kamienistym dnie.
Zakręcamy na wschód i wszystko zwalnia. Początek kanału. Wiedzieliśmy, że tak będzie. Jednak kiedy to spłynąć jak nie teraz? Coraz mniej drzew na brzegach. Wąsko. W oddali most i Bąbel.
Za mostem, zresztą jak i przed i w ogóle wszędzie pełno śmieci.
Poza tym nic ciekawego. Prosto po horyzont. Woda jednak niesie szybko.
Nienaturalnie wysoki poziom wody, tworzy nienaturalne zawirowania. Płyniemy gęsiego. Obijamy się o brzegi.
Jakieś drzewko w wodzie, aparat, bystrze i sam nie wiem w jaki sposób udaje mi się nie wywrócić. Na lewym brzegu jakieś zabudowania. Prawy czasem odsłania przedgórza Świętego Krzyża.
Mimo iż nadal jest kanałowo, to zaczynają się meandry. Naprawdę trzeba się naszarpać z kajakiem żeby jakoś sensownie je pokonywać. Po chwili wracają nad brzegi drzewa. Pojawiają się nawet pojedyncze zwałki.
I tak do zapory w Tarczku.
Wysiadamy na oblodzone brzegi, przeciągamy kajaki i robimy krótką przerwę. To niemal półmetek. Mimo iż nie było szczególnych widoków, mimo iż nie było jakichś wielkich atrakcji na wodzie, mimo, iż raz mnie mija ketchup innym razem majonez, to znowu sos pieczeniowy. Mimo, iż na brzegach cały przegląd puszek i butelek, wszyscy są zadowoleni. Jesteśmy tam pierwsi. To podnosi morale.
No i według wszystkich map, odtąd już rzeka powinna płynąć nieuregulowana. Więc ruszamy przed siebie. Faktycznie robi się dziko.
Może nie jest to jakiś wymarzony szlak, ale naprawdę jest ciekawie.
Zatopione konary, małe bystrza i kaskady, zakręty, dosyć żwawy nurt.
W oddali most w Świętomarzy. Na nim oczywiście nasz dokumentalista dzisiejszej eskapady - Wojtek. Chwilę rozmawiamy i odpływamy. Odtąd struga zmienia swoje oblicze. Przyspiesza jeszcze bardziej.
Pojawiają się kamieniste płycizny.
Mijamy relikty byłej starachowickiej fabryki,
jakieś pozostałości po starym młynie
i wpływamy w jakąś krainę baśni. Tego chyba nie spodziewał się żaden z nas.
Zaczynają się przełomy. Psarka już próbuje dostać się do Świśliny. Próbuje, to chyba odpowiednie słowo. Bo musi się przedrzeć przez spore wzniesienia.
Opływa więc te góry (w końcu jesteśmy w górach świętokrzyskich) jak tylko to możliwe. Co chwilę odsłania nam coś niesamowitego.
Kamieniste dno sugeruje, że wyryła sobie koryto właśnie w tych skałach. Ogromne skarpy. Pionowe ściany. To wszystko robi wrażenie.
Do tego mnóstwo bystrzy. Powalone drzewa, niebezpieczne zakręty z rwącym nurtem.
Prawdziwie górska rzeka. Płynie na łeb, na szyję. Widać jej spadek. Przednia zabawa.
Kolejny przełom. Ostry zakręt. Po prawej burcie skamieniałości i drzewo w poprzek rzeki.
Ni górą to, ni dołem. Nie jest łatwo, lecz udaje nam się wyjść na brzeg. Przenosimy kajaki.
Krótka przerwa i w drogę.
I dalej "z górki na pazurki". Jest naprawdę szybko. Są miejsca w których krew na pewno szybciej płynie. I to dosłownie.
Tomek o coś zahacza i ma rozharatane ucho. Krew się leje. No cóż, pionierstwo wymaga ofiar. Nadal jest wartko.
Zakręt, szybszy nurt, jakieś drzewko w rzece i klasyczna kabina. Artur sprawdza temperaturę wody. Podobno nie jest zimna. Trochę walki o życie i hamujemy silniki, by kolega mógł opróżnić łódkę z nadmiaru wody.
Już wie co czują morsy w tych swoich przeręblach. Tyle, że on taki mokry płynie dalej. To jego pierwsza wywrotka. Znosi to dzielnie.
Wysuwam się na czoło peletonu i narzucam szybsze tempo.
Mrozu nie ma, ale jest wietrznie. Pora kończyć póki nie ma większych ofiar. Rzeka nieco się uspokaja.
Są konary i bystrza, ale już nie jest tak szybko jak było. Właściwie Artur wywrócił się w ostatnim miejscu, które stworzyło problem. Płynę i wypatruję ujścia do Świśliny.
Zamiast tego pojawia się na brzegu Bąbel. To już podobno meta. Gdzie u licha ta Psarka wpada do Świśliny? Nie wiem. Mijałem jakiś kanalik, czyżby to była Świślina? Jeśli tak, to raczej ona powinna być dopływem Psarki. Ale z jakiegoś powodu jest odwrotnie. Kończymy przy drewnianym moście w miejscowości nomen omen... Świślina.
Wyjście na brzeg z gatunku karkołomnych, lecz obyło się już bez kąpieli i innych przygód. Było pięknie. Do Świętomarzy egzotycznie i kanałowo. Dalej niesamowicie. Coś nie do opisania. Kolejna rzeka niedaleko domu zaliczona. Mission Impossible wykonana.
Wojtek częstuje nas gorącą kawą i herbatą. Artur przebiera się w suche ciuchy i rozjeżdżamy się. Jednak nie wszystko było jak być powinno. Nie daje mi spokoju, że nie mógł dzisiaj popłynąć z nami Piotr (PRUS). Zasłużył sobie jak mało kto, żeby tam być. Może jeszcze kiedyś natura nam będzie sprzyjać i to się naprawi?
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Super relacja fajna przygoda 
